Corría o ano 1988 e Ramoncín dentro da xira de promoción do seu álbum “Fe Cega” visitaba Santiago de Compostela, tiveron que pasar 36 anos para volvelo a ver pola cidade catedralicia e aínda que desde a visita do “Rey del pollo Frito” de 1988 á visita de Ramón de 2024 pasou moito tempo na música que é o que nos importa todo segue igual.
É importante sinalar para esta crónica que Jose Ramón Julio Márquez Martínez é un tipo listo e non o dicimos polos seus libros publicados nin pola súa pasado SGAE, nin polo seu espazo na televisión patria, é listo porque soubo coidarse e está feito un rapaz que mantén a forza no directo e a voz en estado puro que segue soando igual que ese vinilo que a agulla non conseguiu esnaquizar despois de anos de xiros e é listo porque do mesmo xeito que convenceu a Brian May para que rachase a súa guitarra na gravación de “Como un Susurro” agora en 2024 soubo rodearse dunha auténtica bandaza de Rock and Roll clásico que soa como os anxos, así grandes músicos como Guss Martín á guitarra, Danny Growl ao baixo, Juan Carlos Moya “Xota” á guitarra, Carlos Exposito á batería e Jesús Varas Silvestre aos teclados acompáñanlle a esa descarga de enerxía de 25 temas que bautizaron como “a hora do diaño” .
Corrían as 21:30 horas na Sala Capitol cando puntual Ramóncin co seu rombo vermello protocolario pintado sobre o ollo esquerdo comezaba a recitar os primeiros compases de “10 segundos”, falla o micro, “Non pasa nada, repetimos” e nada volveu fallar, un público que se movía entre os 40 e 50 anos de media empezaba a sorrir, no cuarto tema “Putney Bridge” xa se atrevía a cantar e desde a alegación social que é “La chica de la puerta 16” as dúas horas de concerto desvanecéronse ante os nosos ollos, non é Ramón de moito falar (iso é para a tele) e apenás unha alegación ao Festival da Luz que lle lembrou o ano anterior a “morriña” por Santiago e o gran querer que ten polas terras ourensás onde mesmo chegou a pernoitar no castelo de Maceda, o resto Rock and Roll, puro, sen adulterar, do que che fai adorar a música. Non faltou nada: “Chuli”, “Como un Susurro” que cantou desde o foso a pesar dalgunha expontánea un tanto pesada e pasada”, “Canciones Desnudas”, “Ángel de Cuero” e así unha vintena de temazos para terminar con esas dúas cancións de lenda que son “Ao límite” (con presentación de banda incluída) e “Hormigón, mujeres y alcohol” que o colectivo popular popularizou como “Litros de alcohol”.
Unha pena que o alto prezo das entradas (non nos mal interpretedes, valen cada euro que custan) impedise que os non coñecedores da obra de Ramoncín achegásense a Capitol, sería bonito ver como “o diaño” volvía captar almas novas para o R&R.
Unhas púas de recordo e unhas palabras rápidas con Guss e Jota, un par de vinilos asinados, unha visita rápida a un completo posto de merch e un sorriso eterno dos dous “turvegales” na volta a casa contentos co que acababamos de ver. Como botabamos de menos os 80 !!!!
Galería de Fotos Completa https://www.facebook.com/media/set/?set=a.805947278231550&type=3