Xa hai moito tempo daquelas Sardiñadas Populares a raiz das cales naceron as nosas Revenidas de Vilaxoán, un festival que sempre se identificou e fusionou co seu pobo (dicir Revenidas é dicir Vilaxoán do mesmo xeito que dicir Resurrection é dicir Viveiro). Un festival que foi crecendo ano tras ano e que ao noso criterio deu un salto moi grande na edición de 2022 cunha produción moi similar á de grandes festivais. É por iso que esperabamos moito desta nova edición e o cartel prometía con catro días de festival que nós reduciremos a tres e medio.
O xoves 7 de setembro a primeira descarga, tras un comezo tranquilo a cargo da incombustible e sempre fiable Duendeneta desde o dj e da mestura galaicoanglicana de Hydn disposta desde o primeiro momento a aproveitar a súa oportunidade para darse a coñecer chegou o primeiro trallazo: Os mexicanos Panteón Rococó son todo un referente no seu país e xente que sabe moi ben o que fai e a pesar de que moitos se esqueceron de facer os deberes e descubrilos a tempo para saber que a asistencia ao concerto era obrigada dérono todo, soaron xenial, baixaron e xogaron co público e concentraron a todo o que contaba cunha entrada e oía a banda sonora de Vilaxoán. Non é un grupo fácil de ver por estas latitudes e hai que felicitar a todos os que souberon aproveitar a oportunidade.
Aproveitando que a mobilidade no festival era moi fluída corremos ao segundo escenario onde a arxentina Sara Hebe o deu todo, xa é unha habitual do Revenidas e xoga na casa a pesar de estar moi lonxe da súa Pampa querida, agradecendo no alto o poder cantar nun festival onde se atopaba a súa querida e idolatrada Ana Tijoux, á que por certo botamos de menos cando Sara interpretou “Almacen de datos” o tema que crearon xuntas e no que uns servidores tiñamos a esperanza de velas xuntas. Concertazo de Sara e no aire respirábase nerviosismo.
É vox populi que Desakato déixao pero Revenidas trata moi ben á súa xente e os artistas nótano e queren repetir, os asturianos deron un bolazo en toda regra e deixaron ben claro que cando eran estranxeiros fora do seu Asturias natal e non os ía a ver ninguén foi no Revenidas onde por primeira vez se sentiron deuses do escenario fóra do seu lar e non o querían deixar sen tocar por última vez aquí. Quen estivese nun concerto con Pablo, Pepo, o Nano, Gabri e Falu xa sabe ao que se enfronta e se veñen motivados imaxínate, de 10. Unha pena que só nos quede a partir de novembro o Youtube para velos.
Paso para a fusión feminista de Tremenda Jauría, xs madrileñxs veñen de presentar novo traballo e como sempre cumpriron e gustaron pero a nós custounos asimilar a incorporación dos novos temas e tal vez xs lembrabamos con máis forza no escenario
E o momento para unha lenda chegou: Ana María Tijoux Merino. E é que a francochlilena Ana Tijoux é o referente do música rap en feminino e dela beben voces como Mala Rodríguez, Nathy Peluso, Sara Socas ou a xa nomeada Sara Hebe entre outras moitas. Acompañada dunha banda case Jazz deleitounos con lendas como “1977” , “Sacar a voz” ou “Antifa Dance” e para o album de cromos outro momentazo Revenidas.
Mentres soaba a Duendeneta uns aproveitaban para irse porque o venres tocaba currar pero era unha saída triste porque saír sabendo que perdes aos Arrhytmia sempre doe pero se te levantas á mañá seguinte sabendo que os seus irmáns de Rebeliom do Inframundo acompañáronos no escenario xa é para deprimirse e non levantar cabeza. Moito mérito para The Skarnivals o pechar ás 3 da madrugada dun xoves de setembro enchendo co seu ska/punk/folk o escenario principal, pouco grupos poden presumir diso.
E chegou o venres cunha Sheila Patricia que destilou elegancia coa súa voz e coas súas vestimentas e que abriu a tarde transportándonos co seu folk a ambos os dous lados do Atlántico e enchéndonos dunha inmensa calma.
Unha calma que durou moi pouco, Evaristo que xa coñecía o Revenidas desde que decidiu darse un Gatillazo en 2019, tróuxose a Abel Murua, a Tripi, a Alberto e a Kako (a base da última Polla Records) e baixo o nome de Tropa de Carallo deu unha dose de malo leite e rabia pouco contida, repartindo a torto e a dereito mentres aseguraba que só oía o que quería porque perdera parte da audición pero que non nos preocuparamos que non foi por traballar. Segue comendo o seu limón e cuspíndoo, afeitándose e peiteándose co seu micro, a súa voz ten máis rabia que a da maioría dos veinteañeiros que están a empezar con toda a ilusión e ten un imán para captar a túa mirada mentres escoitas a un muro que o protexe cal garda pretoriana. Outro 10 para o Revenidas, levabamos medio festival e xa ían uns cuantos.
Poucos grupos pódenche volver regular a tensión tras ver a Evaristo e é por iso polo que a organización decidiu programar a Fillas de Cassandra tras a súa actuación, as viguesas están de doce e do mesmo xeito que o Midas das nosas queridas Tanxugueiras é ouro todo o que tocan, desprenden un algo que te namora e se aínda por encima únense no escenario a outro que vén a por todo como é Mondra vas cos ollos abertos como pratos e pensando que nunca a música en directo galega tivo xuntos tantos expoñentes e a tan bo nivel.
Quenda para uns Zoo dos que a wikipedia di que son de Gandía aínda que nós cremos que son de Vilaxoán, están sempre, ano tras ano e os moi cabritos para despistar cántannos en valenciano, que non o deben saber moi ben porque o público enténdeo perfectamente e sábellas todas e cántallas e llas baila e sáltallas e as cantinas do festival fréganse as mans e as pulseiras arden de recarga en recarga. Que ten Revenidas-Vilaxoán para que todos queiran volver?
Dende Miranda de Ebro viña a Regadera, non volos podemos definir, é un dos grupos máis variados e eclécticos que vimos nunca e nótaselles gozar no directo, moi inxusto poñelos no segundo escenario pero con tanto nivel. A quen quitas do principal? Para moitos un gran descubrimento, para outros unha gran confirmación.
E outros que volvían, Los Chikos del Maíz xa estiveran en Vilaxoán antes coa súa aventura de Riot Propaganda e volveron incendiar o Salnés coas súas reivindicacións, o seu amor ao baloncesto, ao bo rap e á música en directo, mentres estrañábamos Iugoslavia fóisenos o tempo e quenda para Zetak.
O grupo navarro de letras en eúscaro e música electrónica tivo que lidar co público máis pendente das nubes, da choiva que caía e do ceo que do concerto ao que o descoñecemento do idioma non axudaba moito pero o bo facer de Pello e os seu deixounos en moi bo lugar a pesar das adversidades, que eran moitas.
Rebeliom do Inframundo viña a dalo todo e traía un auténtico despregue pero como dicían os nosos queridos Sinistro “O que non pode ser non pode ser e ademais é imposible” e contra a tormenta a música poucas veces pode gañar, cancelación e mostra de agarimo do grupo ao atreverse a saír á cantar algún tema en capela para os valentes que esperaron ata o último momento. Moita rabia contida por moitos ao saír e nada que criticar á organización, a saúde o primeiro e non podía ser.
E chegou o Supersábado, poucos festivais poden ofrecer un día tan perfecto e maratoniano como o que vivimos o 9 de setembro de 2023, un día que pasará á historia de Vilaxoán, as críticas nas redes aos horarios da xornada eran moitas pero sendo honestos ou te mentalizabas que ías estar 17 horas seguidas dándoo todo a lume de biqueira ou algo bo ías perder e tras dous días frenéticos e unha tormenta nocturna as forzas empezaban a estar xustas, a nós non se nos ocorreu un cambio de horario mellor, moitas cousas e moi boas xuntas.
Tras a sempre presente Dundeneta, O Rabelo empezou a concentrar co seu bo facer á xente que chegaba na súa maioría para ver a Heredeiros, os da Cruz móstranse tan ben como a recuperación de Javi do seu accidente cardiovascular, é un pracer velos, nin a choiva quixo perderse a actuación e ata o Papito de Roma subido na súa nube Kinton veu salvar dos perigos e males do reggaeton. Se os viches vólveos a ver, están mellor que nunca e daba igual que chovese ou ardese o Sol, de alí ninguén se ía a ir.
Moi boa defensa do rap patrio de K1za pero moitos vimos a única oportunidade do día na súa actuación para secarnos e comer, vimos moi pouquiño (un par de temas) pero o que vimos gustounos.
Os ourensáns Lamatumbá son unha lenda, unha lenda do licorcafé e tamén unha lenda doutra Dolores aínda que esta un pouco menos Suave (Que lles pasará aos ourensáns con esta muller?) e é unha pena que tivesen que vir uns Cuñados para rescatalos da súa xubilación dende o cinema, a súa posta en directo segue sendo magnífica, son un claro referente da música ao vivo galega e esta xente nunca debe parar, as bólas xigantes ao aire bailando sobre as cabezas da xente no concerto tamén opinaban que esta banda non pode parar de virar e virar.
Mondra quérese comer o mundo e non lle chegou o día anterior con Fillas de Cassandra, o seu foi un espectáculo de glamour levado ao máximo de alguén do que non pararemos de falar e de facer boas crónicas os próximos anos.
Os Familia Caamagno son unha garantía de como hai que facer un bo rock, baixan, xogan coa xente, soan ben, moi ben, enchen de virus a pantalla central , lévanche ao pasado e póñenche a xogar ao Doom e se te dá tempo quizáis podas ver algún surfeiro nazi na Lanzada. Gran concerto e produción.
Galicia Power: Skarnivals, Sheila, Fillas, Heredeiros, Mondra, O Rabelo, K1za, Lamatumbá, Familia e The Rapants, os de Muros son tal vez o grupo máis en forma en Galicia actualmente (si, xa sabemos que é moito dicir) pero viñan dun concerto en Pontevedra nos que habían traido de teloneiros a uns tal Vestusta Morla e así de arrogantes é como saltaron ao escenario, se non os viches mete nunha batedora a Heredeiros dá Crus, a Terbutalina, a Two Door Cinema Club e a Franz Ferdinand e fai unha viaxe a Barcelona en avión, se o fas saberás do que che falamos.
Quenda de Rodrigo Cuevas, o asturiano é unha folclórica (ollo, non nos entendades mal), teste que ir a Rocío Jurado ou á gran Lola de España para buscar unha forza así de irresistible no escenario e entre o público, non deixa a ninguén indiferente e leva a música tradicional galega e asturiana ao novo público, fou dos máis aplaudidos do Festival e dicir iso deste Revenidas é moito.
No escenario pequeno o dúo catalán La Elite combinaron ritmos pop cheos de enerxía con letras e una posta en directo propias do punk mentres congregaban a todos os que se daban recuperado do que acababan de ver con Rodrigo disfrutando doutro lóstrego de enerxía, namentres o festival dividíase en tres grupos, os que aproveitaban para cear (A Elite son moi incribles, pero volvo dicir que non había momento bo para parar), os que ían velos e os que tentaban facerse cun bo lugar para Ska-P.
E chegou o momento “central” do festival, o único concerto en Galicia dos míticos Ska-P neste 2023 e tras todo o que contamos non podemos dicir ao 100 % que fosen os mellores que vimos, o que se podemos asegurar é que foi un CONCERTAZO (así escrito, en maiúsculas), os de Vallecas son unha lenda do rock patrio e así defenden o seu legado sobre as táboas, Txikitin dende a trompeta e os disfraces é o encargado de substituír como showman a Pipi mentres Pulpul desde a voz e Joxemi dende a guitarra lideran a unha banda perfectamente engraxada. É un pracer velos en directo e moitos dos temas son bandas sonoras da nosa vida.
Quenda de Nativa, a nova banda surxida de membros da Raíz, outros de Gandía (La Raíz, Ciudad Jara, Zoo…) dos que dunha ou outra maneira sempre contamos de visita por Vilaxoán, tras axitar as nosas conciencias e chamarnos á acción xa estabamos preparados para outro fiestón e esta vez de aniversario.
Vinte son os anos de Dakidarría sobre os escenarios e os de Valmiñor con Gabri á cabeza viñeron dalo todo rodeados de amigos deixando claro que grazas a eles e grupos como eles o Galician Power está presente, lume, espectáculo, boa música e amig@s como Mondra, Brassicarapa, Peter Punk, as Punkiereteiras, Ezetaerre, Hugo Guezeta de Sondarúa, Juankar e Xabi de Boikot, Nativa, O Rabelo, Ruxe-Ruxe, Zenzar, A Banda dá Loba, Olaia e Aida de Tanxugueiras, Arrhytthmia, Nación Quilombo, Xurxo Souto, Zeltia Iravire e algún que nos quedou no camiño e que os acompañaron na súa gran festa baixo os focos.
Tiñan que pechar Me Fritos and The Gimme Cheetos uns expecialistas en dar a despedidad polo grande dos festivais coa súa mestura comercial-punk pero quedábanos unha gran sorpresa final e os asturianos como sempre se saíron, son un dos nosos grupos favoritos, sempre próximos e divertidos cunha humildade que che fai conectar ao instante con eles e que tanto te fan cantar Camela como montan un pogo ou unha conga mentres bailas ao chacachá do tren.
Eufóricos e con gañas de máis a pesar de levar máis de 15 horas a lume de carozo a sorpresa e é que Rebeliom do Inframundo negouse a perder contra Thor e a eles tocáballes a tormenta final, puxeron máis lume e watios que o ceo a noite anterior e agradecer ao grupo e á organización do festival o non renderse e poder tocar, con xente así de comprometida aos dous lados do escenario todo ten que saír ben e así saiu.
A nosa gran felicitación a un Revenidas que se está consolidando como un festival top en Galicia e no Norte de España e ao que só poñer un pero, a xornada do domingo coa súa clasica sardiñada, o seu circo solidario e os seus concertos quedou frouxa con respecto ao que a xornada gratuíta tíñanos ofrecido outros anos e poucos atoparon razóns para quedar unha xornada máis pola parte musical, nas partes positivas o moito xa dito a profesionalidade de todos os membros de seguridade , barras e merchandising e a incorporación da liña regular de bus a unha zona de cámping que se nos segue antollando afastada para facela a pé